I try to give myself grace kasi 1 month pa lang since napagdesisyonan namin na gawin toh.
Pero since kahapon napapaisip ako.
I am going back and forth.
I mean pointless thinking siguro kasi may missing variable.
Yung decision niya and mga realizations niya.
Kasi para saken,
Lahat madali lang ayusin.
Lahat kaya ko tanggapin.
Lahat kaya ko patawarin ng paulit-ulit ng mabilis.
Kasi ganun talaga pag mahal mo ng totoo...
Kasi normal naman na ganun ang proseso pag mahal mo ang isang tao.
Quick to forgive and acceptance.
Alam ko yun naman ang kailangan lang para sa masayang samahan.
Tapos pag nde nagkakaintindiahan.
Willing mo intindihin habang buhay kasi mahal mo...
At feeling ko nde niya alam yun.
Hindi niya gets yun.
Or baka nde...
No, I am going to try to not entertain that thought.
Mahal ako nun.
Mahal na mahal.
Kaya ngayon.
Hanggang ngayon,
alam ko in his own way pinaglalaban parin niya kami at nde niya pa sinusukuan ng tuluyan.
Alam ko andito na andito pa siya...
Mahal ako nun.
Pinaglalaban din ako nun...
Pero ano lang...
Real talk.
Naiisip ko Lord.
Naiisip ko lang, na baka yes, tama. Mahal niya ko pero nde ung level na kung gano ko siya kamahal.
Mahal niya ko, pero nde unconditional.
Hindi yung... ugh, no nde ko eentertain ang thought na yan.
Like, lets just say that his love is not mature.
Lord, iniisip ko parin kung gusto ko parin ba balikan.
Gusto ko parin ba ipagpatuloy.
I have so many fears and alam ko siya din.
Gusto ko tumakbo pero nde.
Gusto ko lumaban pero nde.
ang gulo, ayaw ko isipin na may mga moment na parang wag na nga lang.
pero kung wag na lang parang ayaw ko naman sumuko.
bwiset.
Like I am scared na,
baka eto nanaman tayo...
Ako, na laban ng laban.
Ako na binibigay lahat.
Pero sila, instead of choosing me and thinking na worth it ako.
Iisipin nila na mas mabuti na umalis sila.
Nde ng kasi siguro nde ako worth it kasi narealize nila na nde pala nila ko ganun kamahal.
Kasi nakakapagod ako mahalin.
Mahirap lang talaga ako tanggapin.
Samantalang ako tanggap na tanggap ko sila at lagi ko binibigay lahat....
God, I just want to be loved for who I am and accepted for who I am.
Lalo na sa mga moment na super nakakainis na ko.
Just like what I do for them.
Like nakakapanghinayang na mgbbreak kami kasi ang weak weak niya.
EQ niya grabe. patawa.
Kasi wala siyang nakikita kundi sarili niya.
Pag nde niya nadadama wala siyang gagawin.
Ang tanga tanga niya Lord.
Cop out ung nde nagkakaintindihan.
God naiinis ako sa kanya.
Nde ko nga binubulyaw sa kanya kung gaano nila ko nasaktan noon nung mga magkakaibigan pa kami kasi sobrang clique-y sila and reaction niya "ehh kasi u were so closed, so why would we be friends with you".
I should have taken that as a red flag.
He struggles with owning up to his mistakes and taking responsibility of his big mistakes.
I mean, kung hindi niya narealize siguro mga yan at nde siya nagmature after ng break namin.
Siguro tama naman na iwanan ko siya na.
I need a strong man who can lead me and my household.
I need someone who is capable of seeing me and putting me first.
Nde na lang puro siya.
Good luck na lang sa "easy" niya sa edad na to.
Kung nde niya marealize na siya ang isa sa malaking problema, tama na ako umalis.
I need to love myself more kung gayon.
I need to keep telling myself na kung ganon ang mangyari.
I am not losing anything.
I am gaining everything and he is definitely losing me.
0 comments:
Post a Comment